viernes, 15 de febrero de 2013

Un any després...

Vesc que fa un any i uns díes que vaig escriure per última vegada al Blog i és quant pense "per qué vaig obrirlo?", senzilla resposta. Per tal de poder deixar constància d'alguns pensaments i experiències, no per a tothom sino més bé sols per mí i poder-los veure passats els anys.

Des d'aquell 12 de febrer son moltes les coses que han passat, però destacaré una per damunt de tot... Lisi, una pèrdua gran, com poques haja viscut fins ara i porte un temps volent deixar unes paraules gravades per sempre d'alguns records... jo li parlava mig en castellà mig en valencià, ja que sa mare, la meua madrina i tía Elisa, era castellanoparlant d'Albacete i encara que el meu oncle Ximo és valencianoparlant llevant de Ximet tots parlaven castellà.

Lisi... no sé si lo recuerdo o simplemente he contruído un imaginario con ello pero por palabras de mi madre, tu tía Lolita he oído más de una vez aquello de: "Lisi i Ana et tractaven com un nino i estaven, sempre que podíen jugant amb tú...". Recuerdo perfectamente, no por la foto que había en la entrada de la casa de arriba, la de al lado del horno, tu cara de pequeña tendrías 10, 11 ó 12 años... gafas y cara de buena, Ana la tenía más de pilla (como ahora sí digo reflejaba aquella foto). Me acuerdo de tí con tu madre... y recuerdo bien como desde siempre quisiste a la mía (y ella a tí).

Se me esboza una sonrisa cuando pienso en aquellos años en los que celebrábamos TOOOODOOOS los  cumpleaños en casa el tío Vicente y él nos disfrazaba con lo primero que pillaba y reíamos acompañados por la abuela Doloretes.

Lisi te hiciste mayor muy pronto, un día cualquiera de primavera o invierno entramos Francisco y yo revoloteando por tú casa, entramos sin llamar y nos quedamos impactados, ya que presenciamos como tu novio te estaba besando... tú al vernos te levantaste y desapareciste... Fran y yo nos quedamos allí parados, blancos, sin nada que decir...

Poco después, estando ya tu madre malita, ocurrió el fatídico hecho...recuerdo aquel hecho mientras estaba con Inés en casa la abuela y quedamos muy confusos... el tiempo fue pasando y ya te pudimos ver en casa de nuevo... aunque de otra manera necesitabas mucha ayuda para todo... Operaciones y opiniones de muchos médicos de otros lugares de España.

La Nochebuena de "La Pantocha" creo que no la olvidaremos jamás ninguno de los que estuvimos allí... aun me sonrio con cierta nostalgia. De Nochebuenas han habiado muchas y son pocas en las que no te recuerde, este año cuando me marché de Serra no lo pude evitar, ya que el vacío era más que evidente... y me invadió una profunda tristeza, creo que fue la primera vez en mi vida que empaticé con la gente a la que le disgusta la Navidad.

Cuántas veces me preguntaste aquello de: ¿Cuándo te casas? ¿Por qué no te cortas el pelo?...

Me gustaba entrar en tu casa y oirte cantar, después de haber dedicado un sinfín de canciones en la 97.7. O verte acompañada por mi madre y tu padre bajando desde la plaza....

Recuerdo a mi padre hablándote muchas veces, haciéndote entender algunas cosas siempre con mucho tacto y cariño. Y al tuyo, una de las personas que más admiro en este mundo, estar siempre a tu lado no dejarte ni a sol ni a sombra, igual que Ana y Ximet.

Y David... haciéndote rabiar, es un buenazo! (eso ya lo sabes) igual que la pequeña Eli... ;)

Prima, te quiero y te echo muchísimo de menos. Te llevo para siempre en mi corazón siempre te recordaré, siempre.